De crisis laat het westen achter in onzekerheid .Laat ons daarom de crisis bekijken als een aansporing om de mensheid te worden die we al altijd hadden kunnen worden.
De mensheid waar we soms heimelijk van droomden, maar als een onhaalbaar idee wegborgen. Een Utopie dus. Een onhaalbaar ideaal zo lijkt het. Maar wat is het leven waard zonder het perspectief van een betere, waarom zelfs niet ideale wereld ? En vanwaar halen we het dat een Utopie nooit haalbaar kan zijn, of zelfs het nastreven niet waard zou zijn? Op dus naar de haalbare Utopie.
We hebben leerling-tovenaar gespeeld, de boel is uit de hand gelopen en er dreigen katastrofen.
Anders dan in de ballade van Goethe zal er ditmaal geen meester-tovenaar opduiken die op het laatste nippertje de zaak komt rechttrekken. Maar het goede nieuws is dat we nu in staat zijn om zelf meester-tovenaar te worden. Als de wereld zoals hij nu geworden is, in 1770 als een onmogelijke droom bleek, maar die toch werkelijkheid is geworden, waarom zouden we dan geen andere droom kunnen realiseren?
Het gaat in dit boek niet over een kant en klare blauwdruk, maar over aanzetten, aanmoediging en uitnodiging tot de ontwikkeling van onze toekomst waaraan ieder van ons mag en kan hopen bij te dragen.Met de klemtoon hier op de innerlijke bewustzijnsontwikkeling van individuen en groepen. Die leidt tot transformaties en doorbraken.
De tijd van leiders met volgers is voorbij, we gaan voor collectief leiderschap, zoals in het jazz orkest.