Zowat honderd jaar geleden zetten een stel Europese wetenschappelijke bollebozen de gangbare natuurwetenschap op haar kop. In de wereld van de zeer kleine deeltjes voorbij de moleculen, in de wereld van de atomen en hun samenstellende deeltjes, stootte men op bizarre toestanden. De aard van de materie bleek onder meer niet absoluut vast te staan, maar afhankelijk te zijn van de invalshoek en de opvattingen van de waarnemer!
De aard van deze kleine deeltjes bleek namelijk te zijn wat de waarnemer ervan verwachtte. De materie moest worden opgevat als een stel mogelijkheden dat door het specifieke bewustzijnsproces van de waarnemer een specifiek resultaat opleverde: in dit geval ofwel deeltjes ofwel golven of trillingen. Zolang men geen waarneming heeft gedaan, bestaat er geen werkelijkheid, alleen verschillende mogelijkheden ervan. Intussen is dit wetenschappelijk onomstootbaar bewezen.
Dat alles schiep ruimte voor bizarre opvattingen: de werkelijkheid is afhankelijk van hoe men er zelf naar kijkt. Voor een stuk schept men zelfs zelf de werkelijkheid door zijn/haar bewust-zijn (althans in de wereld van de kleine deeltjes).
Het heeft ook praktische toepassingen.
Deze ongewone kijk op de werkelijkheid bracht mij op een idee. Als in de wereld van de heel kleine materiedeeltjes de werkelijkheid afhankelijk is van de 
invalshoek van de waarnemer, kan dat dan ook niet opgaan voor mijn gedachtenwereld en hoe ik de werkelijkheid zie? Per slot van rekening spelen de gedachten zich af in het brein en wat zich daar afspeelt, is ook een kwestie van elektronen, ook kleine materiedeeltjes dus. De nieuwe wetenschappelijke inzichten over de werking van de hersenen, hebben dat voldoende gedocumenteerd.
Een voorbeeld: jaren geleden was ik in Waregem in het Cultureel Centrum toeschouwer van een diapresentatie over wilde tuinen en wilde natuur. Op het scherm vertoonde zich daarbij een mooie dia van een ongerepte Zwitserse bloemenweide. Het publiek zat in bewondering voor al die schoonheid. Behalve de persoon naast mij: de schepen van openbare werken was landbouwer en ik hoorde Boer Vos tot mijn verbazing in het zuiverste waregems uitroepen: “azoe ne slichte meers”(Westvlaams voor graasweide)! Voor mij een vroege confrontatie met eenzelfde waarneming die tot 2 tegengestelde werkelijkheden leidde.
Onze bekende werkelijkheid is niet de enige
De Quantumfysica heeft aangetoond dat die ene werkelijkheid die wij menen waar te nemen, helemaal niet de enig mogelijke is. Er bestaan oneindig veel mogelijke werkelijkheden. We kiezen, meestal onbewust, voor een enkele werkelijkheid. Het verraderlijke is dat er veel waarnemingen zijn die iedereen als dezelfde werkelijkheid ziet: het cijfer 70 op het verkeersbord bijvoorbeeld. Maar er zijn even goed heel veel waarnemingen die leiden tot totaal verschillende, zelfs tegengestelde werkelijkheden naargelang de persoon. Het worden dan bronnen van misverstand, onenigheid, tot vastgelopen situaties en zelfs conflicten. En dikwijls heeft de keuze van een bepaalde werkelijkheid een zelfversterkend effect. Ongemerkt hebben we de neiging om alleen die aspecten te zien die ons ingenomen standpunt bevestigen.
Inspiratie voor ondernemerschap
De Quantumfysica kan een uitnodiging zijn om niet alleen onze eigen werkelijkheid te zien, maar ook de werkelijkheid van de anderen te verkennen. Het resultaat verrast dikwijls. Het star vasthouden aan de eigen werkelijkheid, verwijdert mensen van elkaar. Nieuwsgierigheid daarentegen en verkenningsdrang verbinden mensen en leren ons om anderen te waarderen.
Die innoverende kijk op de wereld van de kleinste deeltjes van de materie kan ons dus inspireren om anders naar de dagelijkse werkelijkheid te kijken. Innoverende ondernemers doen niets anders. Gewone mensen zien slechts één enkele werkelijkheid. En die kent alleen problemen en beperkingen. Ondernemers dromen van andere werkelijkheden en zien de wereld als een vat vol mogelijkheden. Daar komen vernieuwende doorbraken van.
Iets dergelijks speelt zich af bij inspirerende leiders. Wie medewerkers wil leiden vanuit twijfel aan hun bekwaamheid en verantwoordelijkheidszin, zal dit zien afstralen op de medewerker. Ergens voelt deze persoon dat en schaadt het zijn zelfvertrouwen waardoor de kans op falen toeneemt. Waardoor de leider zijn twijfel bevestigd ziet. Wanneer de leider zijn twijfels kan opzij zetten, en in de eerste plaats de kwaliteiten en positieve intenties van de medewerker ziet, dan voelt de medewerker aanmoediging. Dit versterkt zijn zelfvertrouwen en daardoor zijn kans op slagen. De gekozen werkelijkheid slaat dus ook over naar anderen. In de realiteit kan dit op vele manieren.
Ingrid Verduyn zette bijvoorbeeld het bestaande paradigma van de uitzendsector op zijn kop
In plaats van te zoeken naar de profielen die bedrijven vragen, gaat ze uit van de unieke talenten en de motivering van mensen. Daardoor biedt ze bedrijven een meerwaarde boven het klassieke invullen van vacatures waarbij mensen als gewone inwisselbare elementen aangeboden worden. En schept ze ook maatschappelijke meerwaarde door mensen in hun kracht te laten staan.