In 1986 hadden wij een ongeval met een lozing van zwavelzuur die dwars door de eigendom van een buurman haar weg vond. Dat zorgde voor de nodige ongerustheid bij de buren, juist op een ogenblik dat we voor een uitbreiding stonden van onze afdeling chemicaliën.
Die vulde grote volumes ontvlambare en bijtende vloeistoffen af. Er was even paniek, de burgemeester riep een bijeenkomst samen met de omwonenden om de kwestie te bespreken en liefst de gemoederen te bedaren. Het was een moeilijke periode. We hadden erg last van een onruststoker, waardoor het vertrouwen in ons bedrijf in vraag werd gesteld.
Op de bewuste bijeenkomst kozen we ervoor om naar de mensen te luisteren en hun angsten te aanhoren, en niet in verdediging te gaan of direct tegen te argumenteren. Daardoor konden we in dialoog gaan en als gevolg stelde ik een ingreep voor in de verbouwingsplannen met bijkomende beveiligingen, die het brand- en ontploffingsgevaar drastisch moesten doen dalen.
In een volgende meeting werden deze plannen terug voorgelegd. Onze omwonenden gingen akkoord, mits wij ons aan ons voorstel zouden houden om een bedrijfsbezoek te organiseren zodra de werken uitgevoerd waren. Wat effectief een jaar later gebeurde zodat iedereen zich ter plekke kon vergewissen van de degelijkheid van de geboden oplossing.
Pers en gemeentebestuur waren aanwezig , en iedereen bleek gerustgesteld. Er werd afgesproken dat we hen ook verder om de ongeveer 5 jaar uit te nodigen. Om hen op de hoogte te houden van voor hen belangrijke evoluties binnen ons bedrijf. Wat sedertdien ook gebeurt.
Het gevolg is dat we het vertrouwen van onze naburen teruggewonnen hebben. We worden sedertdien in de omgeving soms als voorbeeld genoemd voor andere bedrijven, als het over overleg met bedrijfsomwonenden gaat.