Mijn laatste blog ging over ondernemen en het belang van moed om dingen te durven die geen echte risico’s inhouden.
Deze blog riep de vraag op waarom mensen in het algemeen zo weinig durf aan de dag leggen ondanks de afwezigheid van echte risico’s. En waar het op aan komt om toch te durven. Mijn ervaringen als eerste toets:
1) De sleutel lag bij de angsten die mij steeds vergezelden
Door het vroegtijdig overlijden van mijn vader stond ik veel te jong aan het hoofd van het familiebedrijf. De eerste jaren van mijn loopbaan als leider van het familiebedrijf voltrokken zich in een sfeer van onzekerheid, onmacht, richtingloosheid en verwarring, met doorlopende stress. Dat ik van nature introvert ben en opgroeide in de oorlogsjaren als een angstig kind, en jong was gebleven voor mijn leeftijd, hielp niet. Voorwaar niet de ideale basis om durvend in het leven te staan. Het werd een zoektocht en worsteling van tientallen jaren.
Vechten tegen de angsten en alle storende gedachten maakte het alleen maar erger.
Ze negeren hielp niet, ze kwamen altijd terug. Ze ontkennen evenmin. Noch ze wegrationaliseren. Pas op het einde van mijn loopbaan kwam de doorbraak. Het enige wat overbleef, was de angsten volop in de ogen kijken en er mij aan overgeven. Het magische was dat ze juist daardoor ontmijnd geraakten en hun dreiging verloren.
Voor mij kwam het opbrengen van moed neer op het opgeven van alle weerstand tegen mijn angsten. Het blijft een uitdaging, maar het heeft al veel geholpen.
De moed vertoonde zich op verschillende niveaus. Zoals bijvoorbeeld de moed die ik nodig had om de uitdaging aan te kunnen als bedrijfsleider in een bedrijf waar we de mens eerst wilden laten tellen. Of de moed om niet te verzinken in mijn aangeboren depressieve neiging. Het dagelijks hoogtepunt lag bij mijn ochtendmeditatie van overgave aan alles wat zich van gedachten aandient. Het bleek achteraf ook voor lichamelijke verlichting te zorgen.
2) De weg van de innerlijke overtuigingen
Ik ontdekte achteraf dat er nog een andere weg is om te beletten dat mijn angsten mij domineren bij belangrijke keuzes. Als introvert dacht ik veel na over de bedrijfswereld waarin ik terecht gekomen was. Ik begon te zien wat er hoofdzaak en wat bijzaak was. Ik begon kansen te zien voor vernieuwingen die het leven van klanten een stuk rijker en comfortabeler zouden maken. De vaste overtuiging en intentie groeiden waarbij mogelijke angsten geen plaats meer vonden. Terwijl de buitenwereld wél twijfels en schrik had omdat ze alleen de problemen zagen. Naïviteit is soms een deugd.
Het meest frappante voorbeeld is voor mij de keuze voor de Colora-winkelformule van specialisatie in verf met hoogwaardig advies, en met het belang van de klant voor ogen. Een concept dat totaal afweek van de gangbare traditionele winkels met hun grote diversiteit aan decoratie- en onderhoudsproducten.
En als introvert die geregeld aan introspectie deed, ontdekte ik geleidelijk wat voor mij essentie van het leven hoort te zijn: de droom van een betere wereld. De eigen talenten in dienst stellen van die droom voor de anderen en het groter geheel. En daar mijn grootste levensvoldoening uitputten. Een nobel motief ontneemt angsten hun reden van bestaan.