Ook al omdat ik het nu zelf al lastig heb met heel de situatie.
Ik heb voor mijzelf een aanpak bedacht waar ik zal proberen mij aan te houden. Omdat het mij de meest zinvolle lijkt. Desnoods met vallen en opstaan, ik ben geen supermens.
Als iemand boze beschuldigingen naar mij toeslingert, begin ik eerst met tegen mijzelf te zeggen: ik verdien geen boze veroordeling. Ik ben niet perfect, maar zo slecht ben ik niet dat ik die boosheid verdien.
Integendeel, ik vind dat ik onvoorwaardelijke liefde waard ben. Ik mag mijzelf beschermen op die manier, anders gaan mijn stemming en energieniveau helemaal de dieperik in.
Ik denk dat ik er dan goed aan doe van die woorden van boosheid niet letterlijk te nemen. In een vlaag van boosheid zeggen mensen al eens iets dat ze zelf achteraf niet doordacht vonden. Dat helpt mij om mijzelf niet schuldig te moeten voelen. Ook al heb ik niet helemaal aan de verwachtingen van de ander voldaan. Waar ik – denk ik- best aan doe is van mij vooral op de boosheid te richten en ze te ervaren.
Ik voel dan wel dat, als er bij iemand van binnen boosheid zit, dat het dan beter is dat die naar boven mag komen. Anders kroppen mensen ze op en dat is niet goed voor hen, wellicht hebben ze er zelf nog meest last van. Ook blijf ik dan zelf in het ongewisse over wat er binnen in hen omgaat. Ik vind het dan verkieslijk voor mijzelf van tegen die uitbarsting van boosheid te kunnen. Dat het voor iedereen beter is dat ik bereid gevonden wordt om die boosheid te leren verdragen, de storm te doorstaan.
En als ik zelf recht heb op liefde, waarom de ander dan ook niet?
Hij heeft ze misschien zelfs nog meer nodig dan ikzelf? Kan ik dan mij voorstellen dat ik mijzelf hul in een wolk van liefde waarin ik ook de ander omhul? Ik vind het de moeite van het proberen waard. Ook al is de uitdaging voor mij niet vanzelfsprekend.
