Ik leerde in dit interview Peter Garré kennen als iemand die bij tijd en wijle blijft stilstaan als hij onbehagen voelt de kop opsteken over hoe dingen zich rondom hem aan het ontwikkelen zijn. Om zich dan vragen te stellen. Waar hij dan niet van wegloopt, maar in de vraag blijft staan.
Peter, hoe omschrijft u Bopro?
Bopro is een onafhankelijke groep die een totaalpakket van geïntegreerde vastgoeddiensten aanbiedt voor gebouwencomplexen in stedelijke omgevingen.
Bopro intervenieert op alle niveaus van het vastgoedgebeuren zowel bij acquisitie, bouw als renovatie van een gebouw. Daarbij streven we steeds naar de optimale balans tussen economische, sociale en ecologische aspecten. Duurzaam ondernemen zit in het Bopro DNA.
Wat zijn uw drijfveren geweest om te ondernemen in de bouwsector? Hoe zijn ze geëvolueerd?
In het begin was het mijn ambitie om het bouwproces efficiënter te maken. Vanuit een positief mensbeeld om samen iets goeds te maken. 25 jaar geleden waren we de eerste in de markt met projectmanagement. In het bouwproces stelden partijen zich zich defensief op op, en dat leidde steevast tot conflicten. Er was weinig reflectie over waarom te bouwen, te ondernemen en te groeien.
Mettertijd komt er algemeen meer efficiëntie in de bouw.
Maar finaal komt het neer op een rat race op de kap van de arbeider. Ik vond dat het niet mocht eindigen op uitbuiting. Ik koos om de ogen niet te sluiten als er mensen bleven slapen op de werf. Portugezen en Oost-Europeanen die tegen 7€, tot zelfs 2€ kwamen werken, gedreven als ze waren.
En 10 jaar geleden dan, nog voor de financiële crisis, overkwam mij een ander gevoel van onbehagen. Er was overvloedig geld, de bomen leken tot in de hemel te groeien, er werd maar geproduceerd zonder na te denken over de kwaliteit. Geld verdienen, verkopen aan internationale investeerders, daar ging het om. Ik zei tegen mijzelf: dit klopt niet. Er was geen kwaliteit meer, het was geen werk meer om fier over te zijn. Daar wilde ik niet meer aan meewerken. De discussies met klanten gingen over geld verdienen zonder dat de projectdoelstellingen nog op tafel kwamen.
Peter, wat is uw ondernemersvisie?
Ik geloof in een aandeelhouderschap waar iedereen dezelfde waarden en visie deelt. Het is mij al gebeurd dat dit niet meer het geval was. Waarop ik het aandeelhouderschap heb omgedraaid. Ook een aandeelhouderschap op familie basis is geen must. Het komt er op aan zich te omringen met een sterke groep mensen met dezelfde ambitie voor een inclusieve wereld. Een plek waar men meer geeft dan men krijgt. Waar men bouwt met respect voor de planeet. Geld verdienen is geen doel. Wel een gevolg. Dat is de droom. Daar geraken mensen echt voor geënthousiasmeerd. De gewijzigde UN SDG doelstellingen die Profit hebben gewijzigd in prosperity, geeft de nuance juist weer.
Ik kies voor een pragmatische aanpak, ipv bij aanvang de perfectie op basis van een compromisloos idealisme na te streven. Wij gaan het midden in van de ruimte en de werkelijkheid staan. Van daaruit doen we aan transitie in continuïteit met het bestaande weefsel en met ambitieuze doelen op de lange termijn. Begripvol in het heden, compromisloos in toekomst ook in ons eigen zijn .
Van daaruit kunnen we naar een zekere bedrijfsschaalgrootte groeien, zonder dewelke geen effectieve transitie kan gerealiseerd worden. We bouwen waar nood aan is, duurzaam, met materialen waarmee we vervuiling vermijden, de Social Development Goals van de UN zijn vertaald in methodieken.
We hebben ook groeidoelstellingen en het is goed dat we sneller groeien dan de markt want dan daarmee hebben we een positieve impact met een gebouwenpatrimonium dat is afgestemd op de maatschappelijke noden, gestoeld op het kader van UN -SDGs.
Voor welke klanten en projecten kiezen jullie?
We zoeken klanten die passen bij ons doel. Je voelt en ziet het aan de mensen als het niet klikt. Of, het gesprek valt vlug stil, of je hoort dingen zoals het vergoelijken van kromme toestanden en twijfelachtige figuren. Bij de echte, gelijkgestemde klanten zitten we vlug op dezelfde golflengte.
Wat houdt u de laatste tijd bezig?
Mijn actueel mensbeeld verontrust mij: hoe een groot deel van onze bevolking praat over mensen. De armoede in Gent, die onder onze neus gebeurt. Moet ik als ondernemer daar iets mee doen?
Wat drijft u actueel?
De turbulente periode – in alle opzichten- die ik achter de rug heb, heeft mij bewuster doen nadenken. Ik vind nu het moment gekomen om mijn energie aan anderen te wijden: familie, netwerk, medewerkers, vrienden. Van Dr Theo Compernolle leerde ik het evenwicht tussen de impact die men zoekt als ondernemer, en anderzijds het eigen sociaal netwerk. Ik beken in dat laatste te weinig geïnvesteerd te hebben. Dit sociaal anker is nochtans het tegengewicht bij zakelijke tegenslagen die altijd kunnen voorkomen. Misschien moet ik dat investeren toch doen (hoewel, geen gemakkelijke opgave). De creativiteit van de ondernemer komt maar los als hij goed in zijn vel zit.
Ik begin het klassieke beleid met doelstellingen en plannen los te laten. Ik zal meer met de werkdruk van mijn mensen omgaan. Ik besef daarbij dat ik het zelf eerst moet tonen. Mensen leren met brein én lichaam te werken, mensen toelaten om los te laten, momenten toelaten dat niets moet. Niet evident, je komt in werknemers hun intieme zone.
Maar wat wordt dan mijn rol? Wat is de impact van die verandering op het bedrijf? Een risicovol pad, lijkt mij. Maar finaal misschien ook niet.
Peter, wat is uw ultieme droom?
Ik ben niet echt een dromer. Eerder een boedhist voor wie het pad bewandelen belangrijker is dan de grote droom. In harmonie leven met mensen die ik graag zie. Je moet ze vrijheid geven. Niet gemakkelijk. Maar heel boeiend. Misschien is dat mijn droom.
Peter, nog een laatste woord?
Mijn fascinatie voor de chinezen! De chinees zegt: ‘ik doe alleen zaken als ik u heb leren kennen. En ik verwacht dat je mij leert kennen. Voor een traject van enkele jaren. Dan bouwen we een vertrouwensband op, stel ik mijn netwerk open en kunnen we zaken doen.’
Waarom kunnen wij dit hier niet? Er wordt vaak vertrokken vanuit wantrouwen, er is geen tijd voor echte dialoog, en dus moet alles vastgelegd in juridische constructies. Ik heb deze trend, deze beweging zich zien versterken. Hoe komt het dat het hier niet lukt? Waarom onze angsten niet loslaten en ons openstellen? Die ene keer dat we bedot worden, weegt toch niet op tegen de voordelen van het niet toelaten van onze angst?