Ik krijg de indruk dat veel mensen slechts in gang te krijgen zijn voor leuke dingen. Ons inzetten voor vernieuwing, sociale projecten, het milieu, de natuur, de minder bedeelden, de 3e wereld, mensen met een handicap, anders gaan leven, aan onszelf werken, …?
Dan hoor je steevast: maar het moet altijd leuk blijven ( ondersteld: anders doen we niet mee).
Is er in onze samenleving nog bereidheid om moeite te doen voor dingen die de moeite lonen?
Maar we kunnen er toch niet omheen dat het leven hoe dan ook een mix is van vreugde en van lijden, van genieten en van afzien, van leuk en van lastig, van zon en van schaduw. De leuke momenten zijn alleen genietbaar doordat er ook lastige zijn. Mooi weer zonder de afwisseling van ons periodiek rotweer wordt gewoon weer. En of het leuk of lastig is, dat kiest het moment meestal zelf , niet wij. Heb je het ook al meegemaakt dat die verwachting van een leuk moment achteraf een zure illusie gebleken is?
Lastige zaken vermijden: is dat niet blijk geven van gebrek aan realiteitszin van hoe het leven in elkaar steekt?
Komt het er niet op aan bezig te zijn met goede en inspirerende dingen, en leuk of lastig te nemen zoals het komt? In het vertrouwen dat er ook leuke en zelfs heerlijke momenten zich ooit zullen aandienen. En zijn de onverwachte, niet gezochte leuke momenten niet de meest verrassende en dus leukste? En gaan we echt dood van moeite te doen? Wat geeft achteraf de hoogste voldoening en de mooiste herinnering? Waar zullen we meest fier over zijn?
In de epiloog van mijn boek De haalbare Utopie schrijf ik: Tegen de stroom oproeien is moeilijk. Het vergt wilskracht, durf en doorzettingsvermogen. Maar het kan. En het brengt op.