Doorbraakverhalen uit mijn professionele loopbaan als CEO bij Boss Paints

Ook in mijn eigen carrière als CEO bij Boss Paints kwam ik vaak in aanraking met onbewuste beperkende overtuigingen, zowel van mezelf als van anderen.

Een onwaarschijnlijk verfverhaal uit de jaren 80-85 ( met ikzelf in de rol van gelegenheidskatalysator )

Mijn  broer Piet, hoofd van ons labo dat nieuwe verven ontwikkelt en de kwaliteitscontrole verzorgt, deed destijds ook de afhandeling van kwaliteitsklachten. Om de haverklap kwam hij mij mislukkingen melden met gevelverven die loskwamen van de baksteenondergrond. De oorzaak ? Vocht in de muren. Hij wist er geen raad mee. Het was blijkbaar onontkoombaar. Wat bij mij eens de vraag opriep: en moest je nu eens een verf ontwikkelen die wél houdt op vochtige bakstenen?

Hij draaide enkele keren met zijn ogen, het was duidelijk dat hij nog nooit zo ver gedacht had. En dat zijn onbewuste beperkende overtuiging was: op vochtige muren bladdert alle verf af. Maar de vraag bleef blijkbaar binnen in hem hangen. En hij begon er op te broeden, want na enige tijd kwam hij bij mij met het voorstel van een proefproject.

Om een lang verhaal kort te maken: 2 jaar nadien was die verf daar, met een heel aparte formulering die ook effectief bleek te houden, tot verbazing van iedereen uit het vak. Ikzelf had er verder geen poot naar uitgestoken, het ontbrak mij trouwens aan de deskundigheid daarvoor. Het blijft nog altijd een van onze technische paradepaardjes.

Een voorbeeld dus van een vraag die transformeert. Ik weet zelf niet van waar die vraag bij mij binnenkwam.  Het was een ingeving, geen verstandelijke redenering.

Hoe een verwijt van eerlijkheid mij op het spoor zette van een mensgedreven aanpak bij Boss Paints.

Mijn vader Antoon Bossuyt, stichter van Boss Paints, is zeer jong gestorven (einde 1964). Als oudste zoon had ik  zelfs nog 2 maanden legerdienst te doen. De naaste medewerker en rechterhand van mijn vader was dus in de eerste jaren na zijn dood mijn onvermijdelijke steunpilaar bij het leiden van  het bedrijf. Eén van zijn uitspraken in die periode is bij mij zwaar blijven hangen:

“ jij bent zeer eerlijk, maar om zaken te doen mag je eigenlijk niet te eerlijk zijn!“

Als introverte beginneling, reageerde ik niet onmiddellijk. Evenwel botste dit regelrecht met de idealen die ik in mijn studentenperiode meegekregen had (de inspiraties van mijn retorica-leraar, de toentertijd zeer progressieve studentenparochie in Leuven, de franse paleontoloog, theoloog en visionair  Teilhard de Chardin, …).

Onwillekeurig begon zich in de eerstvolgende beroepsjaren bij mij de reflex te ontwikkelen van: moesten we nu eens bewijzen dat, juist door eerlijk te zijn en in eerste instantie de belangen en noden van klanten te behartigen en niet het eigen profijt na te jagen, we toch zakelijk kunnen scoren, misschien zelfs beter!

Die gedachte heeft mij nooit losgelaten en werd de basismotivering voor mijn loopbaan van 40 jaar als bedrijfsleider. Een loopbaan gekenmerkt door veel vallen en opstaan, met veel zoeken en tasten .

Aanvankelijk was ik overtuigd dat ik geen enkele commerciële aanleg had. De voorbeeldfuncties die ik toen meemaakte rond commercieel zijn kwamen neer op: een radde tong hebben, klanten naar de mond kunnen praten en entertainen, een deal in ons eigen voordeel kunnen afdwingen… Daarin voelde ik mij totaal machteloos. Dat was uiteraard niet bevorderlijk voor mijn gevoel van eigenwaarde.

En ik begon gelijk te krijgen…

Na 5-6 jaar kwam er een kentering. Ik begon gewaar te worden dat dingen die voor mij vanzelfsprekend waren, zoals: een houding van openheid, eerlijkheid, klantgerichtheid, correctheid en het nakomen van beloften, gepaard aan een goede vak- en dossierkennis, dikwijls al voldoende waren om commercieel resultaat te boeken. Dus zonder “commercieel” te moeten zijn en te praten ( of misschien zelfs juist daardoor ). Dit bleek dus toentertijd  geen gangbare zakelijke praktijk.

Het werd de basis voor duurzaam succes.

De gevolgen van deze aanpak, die unaniem door alle aandeelhouders gedeeld wordt, laten zich 50 jaar later meer dan ooit voelen. Boss Paints blijft als enige familiale speler van betekenis over in de verfsector, en houdt in crisistijd meer dan stand.