Wie heeft er ook het gevoel dat we als samenleving vastgelopen zijn en dat de gekende gezagsfiguren het laten afweten? Ik deel hierover graag mijn ervaringen. Bij mijn afscheid einde 2004 als CEO van Boss Paints, werd het mij ineens heel duidelijk waar de echte basis van ons succes lag.
Het waren de prioritaire waarden die wij jaren geleden als aandeelhouders vooropgesteld hebben: de belangen en aspiraties van onze klanten dienen, de mens in onze medewerkers respecteren en zorgen voor onze planeet. De winst dan? Als een onontbeerlijk middel zien om dit alles te blijven waarmaken. Het was een aanpak die eerder uitzondering dan regel was in de bedrijven.
Ik vond dat deze aanpak het verdiende van meer toegepast te worden en zocht in eerste instantie contact met de mensen die het in de bedrijven voor het zeggen hebben, de bedrijfsleiders zelf dus. Ook met de aansluitende organisaties en instituten zoals de Vlerick School, het Instituut voor bestuurders (nu Guberna) en de werkgevers organisaties. Er werd (soms) beleefd geluisterd, maar tot enig doorgezette respons en gesprek kwam het niet. We waren in de gouden jaren 2005-2007, de zaken gingen te goed, men had het te druk, onze aanpak was niet nodig. Van arren moede hebben we zelfs onze vzw Waardengedreven Bedrijfsvoering moeten stopzetten. Het bleef enkele jaren prediken in de woestijn.
Ik ontwaarde echter belangstelling bij mensen buiten de topposities: begeleiders, kaders, coaches, trainers en consultants, en daarbij opvallend veel vrouwen.
Na het uitbreken van de financiële en economische crisis in 2008 dook er een nieuw publiek op
In 2010 werd ik – tot mijn verrassing- op korte tijd vanuit verschillende hoeken benaderd voor samenwerking. Blijkbaar had de crisis een aantal geesten aan het nadenken gezet. Maar het waren terug niet de gekende topnamen. Zo te zien waren voor deze laatste het gewicht van de verantwoordelijkheid en de eigen identificatie met de gangbare manier van denken te sterk om een nieuwe kijk op de wereld en het zakendoen toe te laten. Maar mijn nieuwe contacten bleven komen. De laatste jaren heb ik veel boeiende gesprekken achter de rug met tientallen mensen die gedreven zijn om aan een andere samenleving te bouwen. De aangroei van deze groep, hoewel nog klein in absolute aantallen, stemt mij hoopvol. Ik ervaar deze groep als de voortrekkers van onze toekomst. Ze geven blijken van een sterke innerlijke motivering. En dat houdt de belofte in van een langdurige inzet.
Waar vond ik deze groep?
Ze zijn mij vooral opgevallen in de wereld van Human Resources en de menselijke ontwikkeling naar groei op persoonlijk en op sociaal vlak , in de zorg voor het leefmilieu, in de kwaliteitsbeweging en in de sociale economie voor de kansarmen. Ook elders ontbreken ze niet ( bvb in de marketingsector, in de klassieke bedrijven, in de gezondheidszorg en in het onderwijs). Ik zie ze dikwijls aan de rand van de bedrijven en organizaties, als opleiders, trainers, adviseurs, begeleiders, consultants, coaches. Een aantal zijn als zelfstandigen gegroepeerd in eerder losse federaties. Ze zijn dikwijls uit de reguliere bedrijven gestapt omdat ze zich niet meer konden vinden in een bedrijfsbeleid dat hun persoonlijke evolutie naar een mensgericht beleid niet kon volgen. Een aantal onder hen blijven aanwezig in de bedrijven, hetzij dat ze een bedrijfsklimaat gevonden hebben dat aan hun aspiraties tegemoetkomt, hetzij dat ze hun tijd verbeiden om een keuze te maken. Het zijn meestal hoger opgeleide dertigers, veertigers en vijftigers, met een lichte maar duidelijke meerderheid aan vrouwen. Ook bijvoorbeeld overlevers van kanker, die na genezing hun leven een totaal andere wending wilden geven.
Voor wie is deze groep herkenbaar? Wie heeft het gevoel met iets anders aan de slag te willen? Waar ligt je eigen motivering? Laat maar horen.