Een onderneming met utopische trekjes.
Christophe, hoe beschrijf je de kern van je onderneming?
Fairplace is een webshop met duurzaam speelgoed. Wij zijn begonnen met allemaal speelgoed te zoeken dat sterker steviger, unieker, fairder, unieker, ecologischer is dan bestaand speelgoed. We hebben dat verzameld op een webshop en we verkopen dat online.
Ik wil eens peilen naar jouw diepere motivering voor dit project
Als we daarop doordenken dan is het dat we alle 2 liefhebber zijn van alles wat met kinderen te maken heeft. We kunnen enorm genieten van spelen, van kinderen die bezig zijn, van alles wat kinderen doen omdat we beseffen dat dat onze toekomst is. Het zijn deze kinderen die later de volwassen wereld gaan bepalen. We geloven in stimuleren, ontwikkelen, motiveren van kinderen, en dat dat de wereld beter maakt. In ons geval met het speelgoed dat wij aanbieden.
Zoals anderen geloven in een beter milieu of opvoeding of onderwijs of… is dat bij ons ons sterk geworteld in het geloof van de jeugd en van kinderen.
Wij geloven dat ze door dingen zelf te ontdekken ( en niet met dingen die alleen maar “mainstream” zijn of dingen die ze moeten hebben omdat de anderen ook hebben) dat ze daardoor meer aan zelfontwikkeling gaan werken en talenten bij zichzelf gaan ontdekken. En misschien op andere dingen gaan komen dan met gewone dingen…
Het draait dus om kinderen en het plezier van kinderen zien…
Ja, on ook ontdekken, experimenteren, zelf ontdekken, zelf dingen doen en niet alleen maar volgen zoals kinderen met Lego spelen en het boekje volgen maar ook zelf dingen beginnen bouwen. Of zoals ze met Playmobil zelf een wereld maken los van wat er op de doos staat… dat proberen wij te stimuleren.
Dus verkennend en creatief vermogen?
Inderdaad, creativiteit, het experimenteervermogen, fouten maken, dingen die mis gaan lopen, dingen die niet gaan, technische experimentjes die niet lukken, en dan zoeken “wat doe ik verkeerd” en “kan er iemand helpen”?
We hebben ook loopfietsjes waarvan kinderen van jong af aanal zelf leren in evenwicht blijven, vooruit gaan, trappen,… maar ook eens vallen!
We zeiden dat al van in de tijd dat we in het speelplein stonden; “een kinderwereld is niet perfect hé, er is eens een valpartij, er is eens een ruzie en er is eens ontgoocheling en frustratie maar ook daar moet je als kind mee leren omgaan. Je mag kinderen daar eigenlijk niet van sparen. Ook niet als ze spelen.
Wat spreekt er mensen aan bij jullie ? Want we hebben al ondervonden dat in verschillende branches het begrip “ecologisch” niet voldoende motiveert om mensen effectief te doen kopen. Wat is de factor die ecologisch doet kopen zonder dat het ideologisch is?
Op een bepaald moment kwam boven dat we “iets hebben”. We hebben lang gedacht dat iedereen speelgoed kan aanbieden. In ons derde werkjaar zagen we: er is een markt voor dat speelgoed en zelfs al gaat de speelgoedmarkt achteruit, in de niche van duurzaam speelgoed zit er wel iets dat mensen graag van ons willen en kopen en blijven kopen. Je ziet dat ons bedrijfje blijft vooruitgaan, dat mensen daar blijven achter vragen, dat je fans begint te krijgen, ambassadeurs, reputatie,… en toen was plots het besef van “we hebben iets om mee verder te gaan!”.
Wat wij ondervinden is dat mensen zeggen dat het niet alleen ecologisch verantwoord is, maar dat het ook anders is. Het is nieuw, het is leuk, en ze zeiden ons dan: jullie kennen iets van spelen. Dat zien we in het speelgoed dat je kiest: dat is wel een heel mooie fiets, een heel originele puzzel, of dat zijn wel knuffels die je niet in Dreamland of de Fun vindt.
We zijn dat vanaf dan ook beginnen combineren: speelwaarde met duurzaamheid. Maar, we hebben nog altijd de regel, als het alleen maar plezant is en niet duurzaam dan doen we het niet. En als het alleen maar duurzaam is, en het mag dan zo ecologisch zijn als het maar kan, maar eigenlijk flut, je kan er niet mee spelen, dan doen we het ook niet.
Als ik daar op doordenk, dat was raar om voor ons om toe te geven: “mensen vinden Fairplace ook sympathiek”, ik kan ook als ouder genieten van het kopen van speelgoed bij een bedrijf dat anders is. Want Bol.com, Dreamland of Fun dat zijn ketens, dat is anoniem,… En bij ons volgen mensen ons omdat we op een leuke manier met kinderen en speelgoed omgaan, zelfs online.
Op onze Facebook-pagina hebben we écht fans, mensen die ons volgen omdat we leuke ideeën en grapjes posten. We zijn dat vanaf dan ook meer beginnen doen. Van alle Facebook-artikels die we schrijven zijn er slechts 1/3 die over ons speelgoed gaan. De rest gaat over kinderen, spelen en plezier. Vorige week hebben we er eentje gepost van 3 oma’s die aan het touwtje springen zijn. Je lacht je een kriek als je dat ziet, omdat je ziet: dat is spelen, dat is tof en plezier, en dat is van alle leeftijden.
Mensen associëren dat wel met ons. Wel raar, twee +40ers die zo veel kennen van speelgoed, die daar mee bezig zijn. Dat wekt ergens wel enthousiasme en sympathie op.
Dus die jarenlange ervaring met speelpleinen en die gemotiveerdheid om met kinderen bezig te zijn, is dat de basis van het succes dat je nu kent, want blijkbaar ben je aan het vooruitgaan?
Het is niet alleen dat, er was een factor die we niet verwacht hadden. We dachten dat we een anonieme webshop gingen zijn en dat de mensen niet moeten weten wat daarachter zit, als ze het speelgoed maar zien en kopen… Maar nu werken we veel persoonlijker, authentieker en we zetten heel bewust op onze website wie wij zijn, met een foto van als we zelf aan het kleuren en puzzelen zijn.
Wat zijn dan de paar basisfactoren van jullie succes?
Die combinatie van duurzaamheid en leuk speelgoed, met speelwaarde. Dat is zeker een succes. Het tweede is een factor dynamiek, enthousiasme, mensen zien ons graag bezig, mensen volgen ons,… de persoonlijke aanpak.
Er zijn mensen die aan ons vragen of hun foto’s van ons speelgoed met hun kinderen op onze Facebook-pagina mag staan. Omdat het een soort enthousiasme opwekt, een verlangen om er bij te willen zijn, er bij te willen horen,… Mensen zijn blij dat ze ons kennen, dat ze ons tegenkwamen. Terwijl wij dachten, allé, wij zijn “maar” 2 mannen die graag bezig zijn met speelgoed…Het is nog klein hé Jan, ik spreek over 3500 volgers op Facebook. Dat is nog niet groot. Maar ik geloof wel dat je een community kan opbouwen van mensen die gelijkgezind zijn, die op een positieve manier omgaan met kinderen, met spelen en met duurzaamheid.
Nu er een hoopvol perspectief in zit voor een duurzaam business model, waar liggen de uitdagingen?
Dé uitdaging is om te groeien. Om de mogelijkheden die er in de markt liggen, in te vullen. Dat is een kwestie van geld en tijd. En tijd is terug een kwestie van geld: investeren in mensen.
We zien effectief dat we grotere projecten hebben. We hebben bedrijven die hun sinterklaas-speelgoed bij ons kopen, dat we kinderdagverblijven hebben die Maar, ik ga eerlijk zijn, financieel is het moeilijk! Het is echt “skrepen, skrepen en skrepen”. Een beetje babbelen met leveranciers, eens discussiëren, uitstel vragen… Cash, liquide middelen, zijn toch een probleem. En moesten we meer tijd hebben, kunnen we zeker sneller groeien. De markt is er klaar voor.
Maar de huidige omzet zelfs met een groeisnelheid van +50% per jaar laat ons nog niet toe om er een loon uit te halen.
In welk spanningsveld beland je bij die groei uitdaging?
We discuteren daarover. Mijn collega en onze externe begeleidster zeggen dat het beter is om traag te groeien (elk jaar X 1,5, wat eigenlijk goed is), maar onszelf niet voorbijlopen, rustig gestaag opbouwen, niet te snel iemand aannemen, niet doen wat je niet aankan. Dat doen we nu en dat gaat. Maar ikzelf ben ongeduldig, ik zou eens een grote duw vooruit willen, eens 2 mensen ineens aanwerven, extern kapitaal ophalen… Dat is de discussie. (lacht). Ik moet dat toegeven, voor mij zou het eens x2 of x3 mogen zijn. Een startup zou eens zijn omzet moeten kunnen verdubbelen of verdrievoudigen in de eerste jaren. Maar ja, dat is gemakkelijk gezegd en je moet dat ook aankunnen.
Wat kunnen de menselijke bottlenecks zijn voor groei? Wat zit er in de weg waar er iets aan gedaan zou kunnen worden?
We hebben beiden een aantal taken die eigenlijk te eenvoudig zijn voor onze tijd. Iedere dag iets posten op Instagram en Facebook en e-mails versturen, dat zou bij mij naar een stagiair kunnen gaan. Yves doet alles van logistiek: die verstuurt de pakjes, die zorgt voor alles in de rekken te zetten en er terug uit te halen, leveringen klaar te zetten,… Eigenlijk is dat jammer voor zijn talent als aankoper, dat hij bezig is met logistieke zaken. Maar moesten we de tijd die we daaraan besteden aan het échte ondernemen besteden, zou het wel rapper kunnen gaan. Indien we mensen zouden vinden die er mee in zouden springen en die bijvoorbeeld een stuk van de sociale media zouden doen, of de mailings, of de baan opgaan naar nieuwe winkels,… tijd zou ons zeker helpen.
Tijd van anderen?
JB: Maar je kan ook utopisch denken: beroep doen op beschikbare middelen of mensen die er zijn of die goesting hebben om dingen te doen. Niet noodzakelijk tegen de gangbare verloning… Kan je mensen vinden die aangesproken worden door het project? Die op één of andere manier tijd hebben of kunnen maken?
We hebben in ons “verleden” toen we samen voor de speelpleinkoepel werkte, op die manier al resultaten gehad. En nu zei onze coach toen we dat verhaal deden, probeer dat eens in dit bedrijf… Nu je het zegt, een succesfactor bij ons is onze coach die ons begeleidt op financieel vlak. Ze heeft van bij het begin gezegd: ik ga dat doen, ik ga dat zelfs gratis doen. Het punt over sneller groeien zijn we nu met haar financieel aan het onderbouwen.
Hoe zijn jullie als team?
We hebben het grote voordeel, we zijn met 2 en we zijn al heel lang hele goede maten. We discussiëren veel maar we maken zelden ruzie. En als we eens ruzie maken, weten we dat we er toch goed moeten uitkomen, er gaat nooit iemand vertrekken met slaande deuren .
Is dat ook één van de fundamenten van het succes?
Ik vind van wel. Mensen zien dat ook wel dat we goed overeenkomen, “jullie zijn bijna een koppel” zeggen ze dan.
Soms zeggen we tegen elkaar, wat er ook gebeurt ‘niemand van ons zal alleen verder gaan’. We weten dat we niet zonder elkaar kunnen en geen van beiden zal het op zijn eentje op zijn eigen doen of kan het ook. We babbelen dingen uit, zijn mekaars klankbord, wij zetten mekaar “op ulder plekke” als we eens iets overdrijven. We hebben nooit afgesproken “wie doet er wat” en toch doen we alle twee complementaire dingen en gebeurt ook alles.
We hebben een talent met ons twee: we bespreken dingen al voor ze zich aandienen. Mensen hebben dat al een paar keer gezegd; jullie gaan nooit in ruzie vallen, want alles wat jullie kunnen tegenkomen hebben jullie daarvoor al eens over gediscussieerd.
Is er nog iets belangrijks om verder te kunnen groeien?
Ja, ik geloof ook wel dat je een stuk ambitie moet hebben, dat je moet durven zeggen: dat kan bijna niet en toch gaan we dat doen. Dingen zoals met Bol.com samenwerken.
Wij weten dat we niet op korte termijn groot gaan kunnen worden. Wij hebben er ons bij neergelegd dat dit een 20-jaren project is, waar we van weten dat we het zullen overleven, we zullen volhouden, het zal blijven duren,… De vraag is “hoe groot wordt het” of “hoe snel gaat het”.
Voor ons is de ambitie een bedrijf op de wereld te zetten dat kan blijven bestaan.
Als we ons vergelijken met Colruyt, dan kan je zeggen “zij zijn groot en wij zijn klein” dan ga je klein blijven en zij groot. Maar nu hebben we beslist om eens samen te zitten met Colruyt om hen te zeggen dat we een klein Belgisch bedrijf zijn, dat we duurzaam willen ondernemen met speelgoed, we zijn 1000 keer zo klein als jullie en toch kunnen we misschien samenwerken waar we beiden iets aan hebben. Als Colruyt 10 mensen zet op het project dat wij doen, dan kunnen ze dat morgen overnemen. Maar het is een soort van lef, ambitie omdat toch eens te doen en we zien wel wat het geeft. Dat is raar en we moeten dat leren, we moeten onszelf soms overwinnen, het is soms outing,… Maar ik kan het niet anders benoemen dan vuur, ambitie, dynamiek, geloof,… zelfs al denk je dat je gewoon moet doen en niet groot bent, toch weet je dat je iets hebt, dat er iets van waar moet zijn.
Wat heb je nu al bijgeleerd, waarin ben je wijzer, bekwamer, verstandiger geworden door dat project? Wat heeft het u al bijgebracht?
Veel zelfvertrouwen, absoluut! Het moment dat je beseft “we hebben iets”, we staan in de markt waarbij mensen uw raad of help komen vragen, of echt dingen komen kopen, of zeggen dat ze met ons willen samenwerken, dat geef wel een boost! Je moet gaan pitchen, voor iets voor Voka, we hebben vorige week in de Metro gestaan…. De mailtjes die je daarna krijgt vanuit heel België, dat doet wel iets. Dat zijn wij hé, met onze 2 simpele zielen.
Plus over het ondernemen zelf hebben we alles geleerd door met anderen samen te werken of door het aan anderen te vragen. We hebben het niet geleerd op school, we hebben het niet thuis geleerd, het is ons niet getoond door ons omgeving, alles hebben we geleerd door met anderen samen te werken. En als iemand ons vraagt: mag ik eens komen babbelen met u, zeggen we altijd ja. Zij leren iets van ons maar wij leren ook altijd iets van hen.
Wat heb je nu geleerd over je persoonlijk ontwikkeling? Waar heb je al tegenwind gekregen en op welke problemen ben je gestoten?
Ik ben van nature diegene die aan het stuur zit, die graag stuurt en graag mijn gedacht krijgt, zelfs al weet ik het ook niet altijd. Mensen zeggen dat het precies overkomt dat ik het altijd weet.
Bij Fairplace was er een moment dat ik zelf ook besefte dat het niet genoeg was, dat we niet snel genoeg groeiden, de omzet zou wat meer moeten,… Toen zeiden mensen, je deed wel alsof alles onder controle was en nu zeg je, ’t is voor uzelf blijkbaar ook niet genoeg, je loopt er ambetant van. Een eye-opener was dat voor mij. Daarvan heb ik geleerd dat op het moment dat als we alles opnieuw in de groep moeten gooien, dat ik dan niet moet doen alsof ik alles zelf al weet. Dat ik dan heel eerlijk moet zeggen: nu weet ik het ook niet. Maar het is soms moeilijk. Drie minuten niets zeggen is moeilijk voor mij. Die stilte, ik kan niet tegen die stilte. Ik denk dan dat mensen gaan denken dat ik besluiteloos ben, of dat ze verwachten dat ik de beslissing wel neem.
Welke angst zit daarachter?
Dat ze zouden kunnen zien dat ik twijfel en dat daardoor iedereen zou beginnen twijfelen. Of dat ze zouden denken: hij weet het ook niet. Extravert zijn is soms ook een pose om niet toe te geven dat je het ook niet weet, of dat je twijfelt. En zeker als mensen het gewoon zijn dat jij wel zal beslissen,…
En wil je dan je stoute schoenen aantrekken om in plaats van haantje de voorste te spelen juist eens je niet weten toe te geven?
Het is moeilijk, maar met momenten lukt het. Maar ik moet er heel bewust op letten en ook durven.
Wat heb je geleerd uit de tegenwind die je hebt gekregen van medewerkers?
Ik kan al eens forse uitspraken doen die bij mensen verkeerd vallen. Ik bedoelde dat niet zo maar men zei “toch komt het zo over”. Het eerste dat ik dacht: “het is omdat jullie het verkeerd verstaan hebben”. Maar het kwam toch zo over. Kijk dus eens rond hoe je over komt!
Heb je dan de reflex kunnen aankweken: als het anders over komt dan ik bedoel, dan wil ik er toch naar kijken of ik daar iets aan kan doen?
Ja, maar dat is moeilijk hé want je bent soms zodanig in de flow van iets, en overtuigd. Maar je moet ergens triggers hebben die zeggen: “hier even overstappen naar die positie”. Soms zeggen mensen dat, soms voel je dat zelf.
Ik heb ook geleerd om de situatie eens vast te houden en apart te bekijken. Ik doe dat persoonlijk als ik voel dat er bij mij iets begint te kriebelen, of weerstand, of mijn haar komt recht, dan denk ik “oei er is hier iets aan het gebeuren”. Ik ga dan eens naar het toilet, ik was mijn handen, eet een appel,… iets waardoor je bewust 5 minuten moet afkoelen. En ik voel dat dat mij wel helpt. Om dan bewust te kunnen zeggen: ja, waar zijn we eigenlijk mee bezig, hoe zou dat overkomen bij anderen, wat is het doel… als je aan het discussiëren bent vergeet je soms waarover je bezig bent,…
Heb je een ultieme droom?
De ultieme droom is de wereld een beetje beter maken. Een voorbeeld: met ons speelgoed zien we dat er zoveel verpakking en plastiek is in de wereld en in de zee. Er is zoveel brol die morgen weer kapot is, er is zoveel afval. Er zijn zoveel dingen die kinderen niet tof vinden maar dat ze van iemand krijgen,… Het is het geloof om met dat stukje de wereld toch een beetje beter te maken.